Ketaksaan Perkataan GADUH dalam bahasa Melayu dan Dielek Kelantan

Gambar Hiasan

Tajuk yang akan saya kaji ialah mengenai perkataan “gaduh”. Saya akan mengkaji perkataan “gaduh” dalam dielek Kelantan dan “gaduh” dalam bahasa kebangsaan. Saya merasakan perkataan ini amat menarik untuk diulas dan dikaji kerana kerana ejaan dan sebutan adalah sama namun mempunyai makna yang berbeza dari segi loghat Kelantan dan juga bahasa kebangsaan. Gaduh dalam dielek Kelantan ialah cepat, ingin cepat atau sesuatu yang bermaksud mahu cepat, sedangkan dalam Bahasa Melayu yang digunakan di Malaysia, “gaduh”  bermaksud berbalah, bertumbuk dan sebagainya. Saya cuba akan mengulas maksud perkataan ini daripada segi semantik dan pragmatik bahasa Melayu. Ulasan dan kajian saya lebih kepada ketaksaan makna perkataan gaduh dalam dielek Kelantan dan Bahasa Melayu.

Dialek	·   Dielek merupakan variasi bahasa yang digunakan oleh masyarakat di kawasan tertentu mengikut kedudukan geografinya.
Idiolek	·   Variasi bahasa yang khusus berkaitan dengan seseorang individu ·   Perbezaan ketara daripada nada dan itonasi sebutan ·   Keadaan ini berlaku disebabkan oleh kecacatan anggota percakapan atau tabiat keluarga atau masyarakat.
Dialek kawasan	·   . Variasi bahasa yang berkaitan dengan pengguna dalam sesuatu kawasan ·   . Ia dikaitkan dengan rumpun bahasa Austronesia, cabang Nusantara yang mempunyai 200 hingga 300 bahasa dalam 16 golongan seperti Filipina, Sumatera, Jawa, Kalimantan dan sebagainya. ·   Dialek kawasan ini diketahui umum bagi masyarakat kita di Malaysia sebagai Dialek Utara, Dialek Selatan, Dialek Perak, Dialek Kelantan, Dialek Terengganu, Dialek Pahang, Dialek Negeri Sembilan, Dialek Sabah, dan Dialek Sarawak.

 Semantik dan Pragmatik

Semantik dalam bahasa mudah dapat dijelaskan sebagai makna sesuatu perkataan dan pragmatik pula ialah makna sesuatu perkataan yang mendalam. Beza antara dua perkataan ini ialah semantik hanya bermaksud luaran sahaja dan pragmatik pula mempunyai maksud yang tersirat. Ini dalam bahasa yang mudah difahami. Namun tokoh-tokoh bahasa telah memberi makna perkataan ini dalam ayat yang lebih komplek sehingga kadang-kadang menyukarkan untuk kita memahaminya.

Abdullah Hassan yang merupakan salah seorang tokoh popular dalam bidang bahasa telah membahagikan istilah semantik kepada dua iaitu semantik dalam bahasa seharian dan semantik dalam bahasa ilmu ( Abdullah Hassan : 2005 ). Semantik dalam bahasa seharian ialah bermaksud makna manakala semantik dalam bidang ilmu diertikan sebagai fenomena kajian makna dalam ilmu. Beliau menambah dalam bukunya tersebut yang bertajuk Linguistik Am bahawa semantik berasal daripada perkataan yunani sema yang bererti isyarat.

Pragmatik dan semantik mempunyai makna yang hampir sahaja namun hakikatnya jurang makna agak luas. Dr. R.Kunjana Rahardi dan M. Hum telah membawakan beberapa pendapat tokoh bahasa barat untuk menjelaskan makna pragmatik. Antara tokoh yang dibawa ialah Lavinson yang mendefinisikan pragmatik sebagai studi bahasa yang mempelajari relasi dan konteks. Abdullah Yusof , Alias Mohd Yatim dan Mohd Ra’in Shaari telah menukilkan dalam bukunya Semantik dan Pragmatik Bahasa Melayu mengenai makna pragmatik. Makna pragmatik yang dipetik daripada kamus dewan edisi ketiga ialah sifat atau pendirian yang lebih mementingkan kesan-kesan sebenar sesuatu daripada ciri-ciri teori dan sebagainya. Berdasarkan pendapat ringkas ini, dapatlah kita memahami mengenai makna semantik dan juga pragmatik serta perbezaaan antara keduanya.

 Ketaksaan

Ketaksaan boleh diertikan sebagai kesamaran makna dalam sesuatu ayat atau perkataan. Oleh sebab saya membuat kajian atau ulasan lebih kepada ketaksaan makna maka saya akan membawa sedikit definisi mengenai ketaksaan. Menurut Abdullah Hassan ( 2007 ), menyatakan bahawa kadang-kadang kita menemui ayat yang lebih daripada satu makna. Ayat yang taksa ini memerlukan lebih masa untuk difahami oleh masyarakat atau penutur. Menurut Abdullah Yusof , Alias Mohd Yatim dan Mohd Ra’in Shaari ( 2009 ) , ketaksaan boleh dibahagikan kepada empat jenis iaitu kekaburan makna, ketidakpastian makna, kurang ketentuan dalam makna item dan pertentangan pada penentuan makna item.

 Analisis Komponen Makna

Makna merupakan kesatuan mental pengetahuan dan pengalaman yang terkait dengan lambang bahasa yang diwakili. Analisi komponan makna telah diasaskan oleh Katz dan Fodor kemudian dikembangkan lagi oleh Jackson dan juga John Lyons.

Dielek Kelantan pada hakikatnya hampir sama dengan Bahasa Melayu namun dielek ini suka meringkaskan perkataan bahasa Melayu contohnya:

Bil	Bahasa Melayu	Dielek Kelantan
1.	Pemandangan -	Pemandange
2.	Orang    -	Ore
3.	Kuah -	Kuwoh

   

                                                  ( Jadual 1 )

Jika dilihat dan diperhatikan tidak banyak perbezaan antara keduanya bahasa perturutan ini melainkan ringkasan dan beberapa penambahan dalam dielek Kelantan sahaja. Secara ringkasnya dapat kita katakana bahawa orang yang bertutur dalam bahasa kebangsaan juga dapat memahami atau mengagak makna dalam dielek Kelantan. Tetapi ada juga beberapa perkataan yang mempunyai sebutan dan makna berbeza dengan antara dielek Kelantan dan Bahasa Melayu. Contohnya :

Bil	Bahasa Melayu	Dielek Kelantan
1.	Tipu	Belawok
2	Perasan	Koya
3	Gatal	glenya

                                       ( Jadual 2 )

Apa yang saya senaraikan dalam jadual tersebut ialah perbezaan antara perkataan dielek Kelantan dengan bahasa Melayu. Namun ada satu lagi jenis iailah sebutan dan ejaan sama namun mempunyai maksud yang berbeza. Contohnya perkataan ialah “gaduh”. Perkataan ini akan saya ulas untuk menjelaskan mengenai perbezaan antara perkataan tersebut.

 Makna Gaduh Dalam Bahasa Melayu.

Gaduh dalam bahasa Melayu ialah berkelahi. Jika ditinjau dalam kamus contohnya Kamus Pelajar Edisi Kedua telah mentakrifkan gaduh sebagai huru-hara atau gempar kerana pengkelahian. Manakala kamus dewan edisi keempat pula mentakrifkan gaduh sebagai gempar, huru-hara dan riuh-rendah. Apapun makna yang diberikan kita mentakrifkan bahawa gaduh ialah satu perbuatan yang menunjukkan peristiwa yang berlaku antara dua pihak yang terlibat.

                                                                       Gaduh

                                                             

                                               Perkelahian                  huru – hara

              

                                 Dua pihak                                 Masyarakat/ keluarga/negara

                                                                 Rajah 1

Berdasarkan jadual ini, dapatlah kita fahami bahawa perkataan gaduh dalam bahasa Melayu bermaksud perkelahian, huru-hara, gempar serta beberapa perkara lain yang pastinya melibatkan dua belah pihak. Saya telah membahagikan makna gaduh kepada dua bahagian sahaja iaitu perkelahian dan huru-hara. Perkelahian melibatkan dua belah pihak iaitu pihak A dan pihak B dan kadang-kala lebih daripada dua pihak yang terlibat. Manakala perkataan huru-hara biasanya merujuk kepada sesuatu yang dikira besar atau dalam jumlah yang banyak dan ramai contohnya keluarga huru- hara, masyarakat huru – hara dan negara huru-hara.

 Makna Gaduh Dalam Dielek Kelantan.

Gaduh dalam dielek mempunyai makna yang berbeza daripada gaduh yang digunakan dalam bahasa Melayu. Perkataan gaduh dalam bahasa Kelantan boleh didefinisikan sebagai cepat, ingin cepat, atau sesuatu yang menunjukkan cepat. Perkataaan gaduh yang digunakan dalam bahasa Melayu boleh ditukarkan menjadi baloh, gocoh, tee, katok dan sebagainya. Selain daripada perkataan gaduh, masyarakat Kelantan juga menggunakan perkataan cepak dan lorak untuk menunjukkan perbuatan cepat. Dan ketiga-tiga perkataan ini boleh bertukar ganti dan tidak mempunyai tempat khusus untuk sesuatu perkataan tersebut. Contoh penggunaan dalam ayat ialah:

a ) Gaduh nok gi mano tuh?

b ) Cepak nok gi mano tuh?

c ) Lorak nok gi mano tuh?

Kalau diperhatikan jelas bahawa kesemua perkataan tersebut boleh diletakkan secara berganti-ganti. Tetapi cepak dalam dielek Kelantan kadang-kala tidak boleh boleh digantikan dengan perkataan lorak dan gaduh. Contoh ayat ialah:

a ) Jale cepak la sikit        ( betul )

b ) Jale lorak la sikit          ( salah )

c ) Jale gaduh la sikit         ( salah )

Dengan penjelasan yang ringkas ini, diharapkan kita dapat untuk memahami dimana perkataan gaduh yang dikaji itu patut berada dan dimana perkataan tersebut tidak boleh berada. Walaupun ada sesetengah penutur dielek Kelantan yang menggunakan perkataan gaduh untuk menunjukkan perbuatan bergaduh, namun ia adalah perkara yang perlu dikesampingkan kerana penutur tersebut telah menggunakan perkataaan gaduh dalam konteks bahasa Melayu.

                                                                         Gaduh

                                      cepak                                      lorak

 

                                              laju                                                laju

                                                                       Rajah 2

Daripada rajah 2 tersebut dapat kita fahami bahawa, perkataan gaduh dalam dielek Kelantan bermaksud satu perbuataan yang ingin kepada cepat, gesaan untuk cepat , meminta untuk cepat dan dipercepatkan. Disini jelaslah perbezaan antara makna gaduh dalam bahasa Melayu dan makna gaduh dalam dielek Kelantan. Namun begitu, perkataan gaduh untuk menunjukkan makna bertumbuk, bergaduh ada digunakan dalam dielek Kelantan. Walaupun perkara ini  minor namun ia tetap ada. Perkataan gaduh untuk menunjukkan cepat dan perkataan gaduh untuk menunjukkan bertumbuk dapat dibezakan dalam dielek Kelantan dengan itonasi, nada suara yang dikeluarkan.

1. Gaduh – cepat . Contoh ayat :

Gi Gaduh-gaduh pun nok wat gapo?

2. Gaaduh – bertumbuk . Contoh ayat:

Cikgu, ado ore gaaduh di blake jambe sekoloh.

Perbezaan ini dapat dibezakan dengan penekanan suara pada gaaduh yang menunjukkan perbuatan bertumbuk atau bergaduh.

 Perbezaan Antara Dua Perkataan Gaduh.

Saya rasa lebih mudah untuk menunjukkan perbezaan makna perkataan gaduh ini dengan adanya jadual.

 

        Bahasa Melayu                                                Dielek Kelantan

-  Huru – hara                                                           - cepat

- Riuh- rendah                                                         - ingin cepat

-  Gempar                                                                - gesaan untuk cepat

- Perkelahian

                                                   Jadual 3

Berdasarkan jadual 3, dapatlah kita ketahui secara jelas perbezaan ketara perkataan gaduh dalam bahasa Melayu dan juga dielek Kelantan. Dalam bahasa Melayu , “gaduh” bermaksud sesuatu yang huru-hara atau kucar-kacir, sesuatu peristiwa yang membawa kepada kegemparan, serta perkelahian. Manakala dalam dielek Kelantan pula, “gaduh” bermaksud sesuatu yang cepat, ingin cepat, dan sesuatu yang sama waktu dengannya.Gaduh dalam kedua bahasa dan dielek ini boleh dikatakan sebagai Homonim iaitu ejaan dan sebutan sama namun maksudnya adalah berbeza.

Sejarah Perekonomian Jepun

Gambar Hiasan

Ekonomi merupakan sektor yang cukup penting untuk pembangunan sesebuah negara. Di Jepun telah wujud beberapa sektor ekonomi yang dijalankan oleh penduduk Jepun feudal. Antara ekonomi yang diamalkan oleh masyarakat Jepun ialah pertanian, perikanan, perlombongan, perusahaan tempatan dan perdagangan.

Pertanian adalah penyumbang terbesar kepada sektor ekonomi Jepun. Ia telah menyumbang sebanyak 80% daripada perekonomian Jepun. Antara tanaman utama yang ditanam oleh masyarakat Jepun pada zaman dahulu ialah gandum, barli, padi, the serta kapas. Untuk memastikan tanaman yang ditanam subur, mereka telah mula menggunakan sistem perairan semula jadi. Sistem pengairan ini amat penting untuk memastikan air sungai yang mengandungi nutrien dibekalkan kepada padi sekaligus mengurangkan penggunaan baja. Sistem ini juga memastikan kesuburan tanah adalah optimum tanpa perlu merehatkan tanah. Walaupun 80% daripada sumber ekonomi penduduk Jepun ialah berasal daripada pertanian namun mereka tetap menghadapi beberapa masalah besar seperti masalah iklim. Jepun mempunyai iklim yang sedarhana yang tidak membolehkan mereka untuk menanam padi sepanjang tahun. Mereka hanya dapat menanam padi pasa musim luruh dan musim bunga sahaja. Selain masalah itu, mereka juga menghadapi masalah kekurangan tanah ekoran bentuk muka bumi Jepun yang berbukit dan bergunung-ganang. Untuk mengatasi masalah kekurangan tanah ini. Petani Jepun telah menggunakan kaedah pertanian bertingkat. Pertanian Jepun berlaku lonjakan dengan ditandai oleh zaman Yayoi. Ini kerana pada zaman Yayoi peralatan pertanian daripada China mula masuk ke Jepun.

Selain itu, masyarakat Jepun juga menjana ekonomi melalui perusahaan tempatan. Sistem perusahaan tempatan ini seolah-olah konsep yang cuba dilakukan oleh Kerajaan Malaysia iaitu “Satu Daerah Satu Produk”. Di Jepun juga keadaan sedemikian telah lama berlaku dimana setiap daerah mengeluarkan hasil yang berlainan contohnya daerah Kinai mengeluarkan barangan kain kapas, daerah Fukushima dan Yamanashi pula mengeluarkan produk berasaskan ulat sutera dan tenunan dan daerah Satsuma pula menjadi pusat pengeluaran gula. Daripada industri yang kecil ini, akhirnya berkembang menjadi satu industri yang besar. Daerah-daerah ini akhirnya menjadi banda besar. Contohnya ialah Bandar Seto, Kunwana, Sakai serta Ise.

Sistem ekonomi lain ialah ekonomi perikanan. Jepun merupakan negara yang kaya dengan pelbagai jenis ikan. Pertembungan arus panas dan arus sejuk iaitu ayoshio dan kuroshio telah menjadikan kawasan Jepun amat popular dengan industri perikanan. Dengan 3000 buah pulau yang ada di Jepun menggalakkan lagi industri perikanan di Jepun. Kehebatan industri perikanan di Jepun telah dibuktikan hari ini apabila orang Jepun mampu untuk melakukan industri penangkapan ikan paus serta ikan yu dimana tidak semua negara mempunyai pengalaman tersebut.

Bandar Osaka merupakan bandar yang cukup terkenal di Jepun. Bandar ini telah berkembang disebabkan oleh perkembangan industri perlombongan yang berlaku di Jepun. Walaupun mempunyai tanah yang berbukit dan bergunung, Jepun mempunyai bahan mentah atau bahan galian logam yang banyak. Jepun merupakan antara pengeluar emas, perak serta tembaga. Semasa pemerintahan Oda Nobunaga , industri perlombongan ini semakin rancak.

Rakan luar pertama Jepun. Oleh itu, tidak pelik jika hubungan antara kedua buah negara ini agak rapat dalam perdagangan. Ekonomi Jepun menjadi bertambah pesat apabila wujud hubungan perdagangan antara 2 buah negara ini di zaman Putera Shotoku. Jepun mengimport barang dari China. Pada masa tersebut Jepun telah menjadi pelabuhan dunia yang menjadi tempat berkumpul para pedagang. Pada masa itu, Jepun mendapatkan barangan tropika asia tenggara di China. Jepun telah mengimport barang seperti tembikar, porselin, sutera, buku ,lukisan , sulfur , emas dan sebangainya. Dalam masa yang sama, Jepun juga mengeksport barangnya kepada negara luar. Antara barang yang dieksport ialah pedang, kipas berlipat serta pemidang yang mendapat permintaan tinggi di negara China. Selepas itu, Jepun mula mengadakan hubungan perdagangan dengan Portugal . Sekitar tahun 1550, ramai pedagang Portugis telah masuk ke Jepun. Kemasukan Portugis turut membawa  perubahan kepada teknologi Jepun dimana Portugal telah membawa teknologi perkapalan, teknik perang, persenjataan serta agama Kristian. Pada 1570 , Shogun Ashikaga memeterai perjanjian dengan Portugal bagi membolehkan pedagang Portugal di kawasan Nagasaki. Surat yang dikeluarkan oleh Ashikaga amat penting kepada pedagang Portugal untuk berdagang di Jepun.

Ringkas Mengenai Jepun

Bendera Jepun

Sejarah tertulis Jepun dikesan melalui teks-teks klasik sejarah China sejak abad ke - 1 lagi. Walaubagaimanapun, sebenarnya Jepun telah diduduki sejak zaman Pra-Sejarah awal lagi. Ini berdasarkan penyelidikan arkeologi yang dijalankan di Jepun. Semasa Zaman Jomon iaitu sekitar tahun 12000 SM , Jepun dikatakan merupakan kawasan yang kaya yang menggalakkan perkembangan manusia yang mana Jepun merupakan pengeluar tembikar yang terawal. Jepun mula-mula mengedakan hubungan luar dengan China iaitu sekitar tahun 200 M. Berbanding dengan negara China , masyarakat Jepun pada waktu itu dikira agak mundur sedikit dalam pelbagai bidang.

Nihon atau Nippon adalah nama negara Jepun yang bermaksud “ Tanah Matahari Terbit”. Nama lain Jepun juga disebut sebagai Yamato dalam catatan kuno. Nihon pula ialah perkataan yang merujuk kepada negara Jepun yang diberikan oleh orang Korea yang datang melawat Jepun. Nama ini terus kekal sehingga hari ini. Namun semasa pemerintahan Meiji ( 1868- 1926 ) dan zaman Taiso ( 1912-1926 ) perkataan Nippon mula digunakan untuk memberi impak maksimum kepada semangat kebangsaan orang Jepun.

Mengenai asal-usul orang Jepun. Terdapat 3 teori yang menerangkannya iaitu :

a ) Orang Jepun dikatakan berasal daripada orang Ainu ( Proto- Caucasoid ).

b ) Orang Jepun asal daripada orang Mongoloid.

c ) Orang Jepun berasal dari orang nusantara.

Mengikut sejarah orang Ainu telah menduduki negara Jepun 5000 tahun lebih awal daripada orang Mongoloid. Orang Ainu ini berhijrah ke pulau Hokkaido dan Honshu dan mereka ini berketurunan caucasian di mana kaum lelaki mereka mempunyai kulit berwarna putih dan mempunyai bulu di muka dan badan. Orang Ainu dikatakan berasal dari bahagian timur laut Asia. Di Jepun ahli geologis telah menemui tulang rangka haiwan yang hidup di utara Asia semasa zaman Pleistocene lebih kurang 10000 – 1000000 tahun dahulu.

Penemuan ini mencadangkan bahawa terdapat dataran penghubung yang menghubungkan pulau-pulau dengan benua Asia yang menjadi laluan untuk penghijrahan manusia awal. Menurut ahli paleotologis orang Ainu datang ke pulau Hokkaido dan utara Honshu dengan menaiki rakit atau perahu-perahu kecil bermula sekitar 20,000 tahun dahulu. Pada tahun ke 8 M apabila kemasukan orang Mongoloid bertambah pesat telah menyebabkan orang Ainu ini berpindah ke utara Hokkaido. Orang Ainu ini pada masa dahulu merupakan masyarakat primitif yang hidup dengan memburu dan memungut makanan.

Orang Mongoloid berhijrah ke pulau-pulau selatan Jepun agak terkemudian sedikit daripada orang Ainu dengan menyeberangi Selat Korea yang agak sempit dan bahaya. Orang Mongoloid ini bukan dari kalangan orang China tetapi mungkin berasal dari Korea atau Asia Tengah. Terdapat juga penghijrahan orang Mongoloid dari arah selatan China yang berkemungkinan dari pulau-pulau selatan. Orang Mongoloid lelaki mempunyai kulit kekuningan, sedikit bulu di muka dan badan mereka. Pergerakan mereka meluas dari kawasan pantai barat Jepun mengarah ke timur iaitu dari pulau Kyushu ke pulau Shikoku dan menyusur ke pantai selatan pulau Honshu. Orang Mongoloid ini dipercayai sebagai asal keturunan orang Jepun moden sekarang ini yang merupakan kumpulan terbesar penduduk Jepun. Ini berdasarkan kepada persamaan yang didapati pada rupa bentuk fizikal dan keupayaan mereka menyerap cara hidup dan kebudayaan orang Cina.

Proses-proses penyerapan juga berlaku di antara orang Mongoloid dengan orang Ainu dan di antara penghijrah-penghijrah dari Korea. Ada satu teori lain yang mengatakan bahawa orang Jepun berasal daripada orang Nusantara daripada kalangan orang Polynesia.Orang Polynesia adalah penduduk di pulau-pulau Nusantara dan merupakan pelayar yang mahir. Mengikut teori ini kemungkinan orang Polynesia ini telah belayar sehingga ke negara Jepun. Tetapi memandangkan keadaan rupa bentuk fizikal dan struktur bahasa di antarakedua-dua orang ini, adalah sukar untuk menentukan dengan jelas bahawa orang polynesia adalah asal keturunan orang Jepun.

Penemuan-penemuan alatan batu oleh ahli arkeologi di kebanyakan tempat di kepulauan Jepun dipercayai bertarikh 25,000 tahun dahulu membuktikan telah wujud budaya manusia zaman awal. Para penyelidik juga telah menemui barangan tembikar tempatan yang menunjukkan telah wujud budaya yang maju pada 10,000 SM lagi. Penduduk di zaman Jomon hidup dengan cara primitif menggunakan alatan batu, tinggal dalam rumah lubang dan menjalankan aktiviti menangkap ikan dan memungut kerang serta memburu rusa dan babi hutan.

Budaya Yayoi yang lebih maju menggantikan budaya Jomon pada abad ke 4 SM di pulau Kyushu. Budaya Yayoi berkembang mungkin kerana penghijrahan orang-orang Mongoloid melalui Selat Korea ke pulau Kyushu untuk mengelak daripada kekacauan yang berlaku di negara China pada ketika itu. Penghijrah-penghijrah ini membawa kemahiran melebur dan membentuk besi serta teknik menanam padi basah. Alatan besi telah digunakan dengan meluasnya dalam bidang pertanian seperti alatan cangkul, sabit, tajak dan lain-lain. Pada zaman ini satu alat memutar tembikar dengan menggunakan roda telah digunakan untuk menghasilkan tembikar telah digunakan dengan meluasnya. Alat ini dipanggil yayoi dalam bahasa Jepun dan zaman ini telah dinamai Zaman Yayoi mengambil sempena alat itu.Orang zaman Yayoi sangat mempercayai gejala dan alamat (baik atau buruk) ke atas kejadian alam semulajadi. Mereka telah meminta pertolongan peramal atau ahli sihir untuk menjelaskan sesuatu gejala atau petanda-petanda yang membimbangkan mereka. Kepercayaan kepada peramal dan ahli sihir serta keyakinan tentang kekuasaan yang ada pada alam semulajadi telah melahirkan kepercayaan Shinto.

Agama masyarakat Jepun ialah Shinto atau “ Jalan Tuhan” yang merupakan agama asal dari kepualaun Jepun. Shinto dikatakan berasal daripada perkataan Shen yang bermaksud roh dan Tao yang bermaksud jalan. Ajaran Shinto sekarang ini bukanlah ajaran asli agama tersebut tetapi terhasil daripada pelbagai campuran ajaran dan juga agama seperti Buddha, Toiesme dan juga pengaruh daripada Siberia. Ajaran Shinto terbahagi kepada 5 bahagian yang mana terdapat 4 bahagian yang awal dan satu bahagian yang lahir zaman pemerintahan Meiji. Bahagian utama agama Shinto ialah Shinto keluarga diraja ( Koshitsu Shinto ), Shinto Keramat ( Jinju Shinto ), Shinto Mazhab ( Kyoha Shinto ) dan juga Shinto Rakyat ( Minkan Shinto )  dan semasa pemerintahan Meiji telah digabung Shinto keluarga diraja dan Shinto Mazhab menjadi Shinto Negara. Shinto Negara ini adalah satu propaganda pihak kerajaan Jepun pada masa itu dengan menggunakan khidmat rahib. Shinto Negara ini masih diamalkan pada waktu sekarang seperti dalam upacara kerajaan seperti melawat ke keramat Yasukuni iaitu tempat bagi memperingati rakyat Jepun yang terkorban masa Perang Dunia ke 2 dan juga dalam menjalankan upacara perkahwinan.

    Perkembangan ajaran Shinto hakikatnya berasal daripada kepercayaan Minkan Shinko iaitu kepercayaan rakyat mengenai kami. Kami yang asalnya disembah ditempat yang sering berbeza telah berubah tempat penyembahannya apabila masuk zaman Konfu dimana kami dikaitkan pula dengan asal usul keturunan keluarga. Oleh itu,setiap keluarga pada masa itu memiliki kami dan mempunyai tempat penyembahan khas untuk keluarga. Semasa pemerintahan raja Yamato, bentuk ajaran Shinto yang diamalkan sekarang telah dibuat kerana raja Yamato sendiri adalah penyembah kami negara berteraskan Amaterasu. Pada zaman pemerintahan Yamato ini,bangunan kekal untuk penyembahan mula didirikan dan barangan seperti cermin,pedang dan barangan kemas dianggap mewakili kami yang disembah. Kojiki dan Nihongi menjelaskan bahawa pada abad ke 7 , Amaterasu telah dianggap sebagai sebagai kami yang agung dalam ajaran Shinto.

    Antara cara yang digunakan untuk menyembah kami ialah dengan kaedah Matsuri. Matsuri ialah ritual yang dilakukan untuk penyembahan terhadap kami.Penyembahan kami dilakukan di rumah ( kamidana ) dan juga di jinja atau rumah penyembahan. Dalam ritual Mitsuri ini, terdapat 4 unsur penting iaitu Penyucian atau harai,persembahan,pembacaan doa dan juga pesta makan namun sekarang ini bukan hanya Jinja yang mengadakan Mitsuri namun turut diadakan oleh pihak gereja.  Pembinaan Jinja atau kuil adalah daripada pengaruh China keatas Jepun. Jinja dibina dengan menggunakan kayu dan sentiasa dibina contohnya di Ise, setiap 20 tahun Jinja baru akan dibina berhampiran monument sebelahnya. Upacara Matsuri di Jinja dilakukan dengan mengarakkan simbol kami kesekeliling Jinja.

    Ajaran Shinto mula menerima pengaruh Buddha sejak zaman Heian dan zaman seterusnya. Kedatangan Buddha telah menyebabkan kedua agama ini saling melengkapi. Ajaran Shinto digunakan melakukan ritual dan agama Buddha untuk moral. Ini kerana ajaran Shinto bukanlah ajaran yang memiliki sifat moral dan etika. Namun dalam buku Tamadun Islam dan Tamadun Asia tulisan Ghazali Darusalam pula menyatakan bahawa ajaran Shinto berdasarkan kitab Nihong yang memuatkan kisah para dewa dan pendapat ini bertentangan sama sekali dengan tulisan daripada ahli sejarah yang lain. 

Tegar - dari pengemis ke artis

Tegar merupakan salah seorang pengemis yang akhirnya menjadi seorang artis terkenal di Indonesia. Walaupun umur baru menjangkau umur 11 tahun namun beliau terlalu berbakat untuk menjadi artis. Semoga beliau sukses dan menggunakan kelebihan beliau kejalan yang benar...

http://www.youtube.com/watch?v=qg-WLVRdH2M

Fan Club Tegar ----> http://www.facebook.com/pages/Tegar-Fan-Club-Malaysia-/228430743962930?fref=ts

Pertandingan Sajak Patriotik Smk Bandar Behrang 2020 Tahun 2012

Pertandingan Sajak Patriotik peringkat sekolah di SMK Bandar Behrang 2020 yang diadakan pada 12 September 2012.

Qasidah Waqtis Sahar Sarikata Bahasa Melayu

http://www.youtube.com/watch?v=uR4AN2QnvKc

Qasidah Waqtis Sahar karangan Guru Mulia Habib Umar al Hafiz

Sumbangan Mahatma Ghandi

Mahatma Ghandi atau Ba-Pu

Mahatma Ghandi telah menggunakan method perjuangan secara tidak kekerasan yang dikenali dengan konsep Sathyagraha sehingga memaksa British akur dengan golongan yang berjuang tanpa menggunakan senjata. Pada 1919,British telah cuba untuk melaksanakan satu pembaharuan yang dikenali sebagai Montagu-Chelmsford yang mana orang India akan ditempatkan sebagai pegawai-pegawai awam dan juga memberikan penglibatan yang lebih besar dalam dewan perwakilan namun perkara ini ditentang oleh Mahatma Ghandi yang menyebut perkara ini sebagai satu kaedah “ pengebirian” yang mana masyarakat India pada hakikatnya tidak mendapat apa-apa.  Malah Mahatma Ghandi telah mendorong masyarakat India untuk menjalankan program “non-kooperasi ( tidak berkerjasama ) total” yang mana bukan hanya tidak menyertai jawatan yang diberi oleh Inggeris namun turut memboikot bahasa Inggeris, sistem perundangan Inggeris,barang-barang yang berkaitan Inggeris termasuklah tekstil. Dasar yang dijalankan oleh Ghandi ini turut disokong oleh pemimpin Islam seperti Muhammad Iqbal.

Idea yang dikemukan oleh Mahatma Ghandi ini pernah ditentang oleh puak nasionalis yang lain yang mengatakan idea yang dikemukan oleh Mahatma Ghandi sebagai pengingkaran,berputus asa dan satu rancangan untuk merosakkan sistem perundangan dan cuba mewujudkan satu bentang antara pihak pemerintah British dengan masyarakat India. Pada saat nasionalis yang semakin memuncak pada tahun 1920, Parti Kogres yang merupakan parti yang terbesar di India nyaris untuk menggunakan idea Mahatma Ghandi.

Pada peringkat awal, British tidak menganggap gerakan non-kooperasi sebagai gerakan yang mengancam kekuasaannya namun apabila gerakan ini telah mendapat momentumnya, British mula merasai tekanannya British mula mengawasi gerakan yang dilakukan oleh Ghandi ini. Pada November 1921, masyarakat India telah membuktikan yang mereka telah menyahut pemikiran Mahatma Ghandi ini dengan memboikot kedatangan Tuan Wales di Bombay bahkan kedatangan pegawai British tersebut telah menyebabkan rusuhan berlaku di Bandar tersebut. Ramai anggota Parti Kongres yang ditahan oleh pemerintah sehingga parti tersebut telah meminta Ghandi untuk menjalankan dasar non-kooperasi di peringkat nasional.

Tidak lama kemudian, Ghandi telah ditangkap dan telah dijatuhi penjara selama selama 6 tahun. Namun hukuman yang dikenakan keatas Ghandi tidak lama kerana dasar non-koperasi yang dijalankan oleh Mahatma Ghandi telah menyebabkan tekanan keatas British. Beliau telah dibebaskan dan dalam masa beberapa tahun beliau tidak terlibat dengan politik.

 Sumbangan terpenting dan terbesar yang dilakukan oleh Ghandi dalam usaha menyemarakkan nasionalis dalam kalangan rakyat India ialah dengan menyatutupadukan orang Hindu dengan  orang Islam. Beliau telah berjaya menarik kelompok Islam untuk menyertai Parti Kogres dengan memainkan sentiment umat Islam pada masa itu yang dikenali sebagai gerakan Khilafat. Gerakan Khilafat atau gerakan kekhalifahan adalah gerakan yang dilakukan oleh masyarakat Islam untuk menyelamatkan Sistem Kekhalifahan di Turki. Ghandi telah memainkan peranan dengan menyokong gerakan ini untuk penyatuan masyarakat Hindu-Islam untuk mendapatkan kemerdekaan India. Peluang pertama untuk beliau memainkan peranan penting dalam gerakan ini timbul apabila diadakan Persidangan Muslim Seluruh India di Lucknow pada 21 September 1920. Beliau telah melahirkan sokongan keatas gerakan ini dan memohon masyarakat Hindu turut menyokongnya dengan mengadakan puasa,mogok, sembahyang dan dengan itu dapat mengeratkan hubungan antara umat Islam dan Hindu bagi memperjuangankan kemerdekaan India. Namun gerakan ini telah dibubarkan apabila Khalifah Uthmaniyyah telah jatuh ke tangan Kamal Attartuk.

Walaupun Mahatma Ghandi memboikot British namun beliau beberapa kali mengistiharkan bahawa beliau setia dengan kerajaan British sehingga diberi gelaran Kaiser-I-Hind oleh British pada tahun 1915. Namun sebagai bukti persahabatan antara masyarakat Hindu dan Islam, Ghandi telah berjuang untuk membebaskan Ali bersaudara yang ditahan oleh pihak British kerana menjalankan gerakan Khalifat. Beliau member jaminan kepada Liga Muslim bahawa masyarakat Hindu bersama liga tersebut untuk memperjuangkan kebebasan Ali bersaudara. Walaupun gerakan ini tidak berjaya, namun Ghandi amat konsisten untuk menyatupadukan masyarakat Islam dan Hindu sehingga beliau dituduh oleh orang Hindu sebagai lebih simpati kepada orang Islam dan orang Islam menuduh beliau sebagai tidak konsisten dalam memperjuangkan penyatupaduan masyarakat apabila beliau dipengaruhi oleh golongan ekstrim Hindu seperti Malaviya dan Lajpat Rai. Walaupun pada hakikatnya beliau tidak mahu memperjuangkan kemerdekaan jika kelompok Islam dan Hindu tidak mahu bersatu. Ini dinyatakan dalam surat beliau kepada Muhammad Ali pada 18 November 1918. Menurut beliau, pemerintahan sendiri hanya akan dapat dicapai jika umat Islam dan Hindu bersatu dan mencurahkan segala tenaga untuk mewujudkan perpaduan yang kekal.

Gerakan Khalifat telah menghargai sokongan yang diberikan oleh Ghandi keatas mereka.

Gerakan Khilafat ini disertai oleh orang Islam dan Hindu sehingga gerakan ini sudah menjadi satu gerakan pada peringkat nasional bukan lagi gerakan yang dilakukan oleh orang Islam sahaja. Walaupun Mahatma Ghandi memberi sokongan sepenuhnya pada perjuangan ini pada mulanya namun beliau telah menarik balik sokongan itu selepas berlakunya peperangan antara Afghanistan-British dan kebangkitan Moplah pada 1921.

  Memimpin Kogres kebangsaan India yang melibatkan orang Islam, Hindu dan juga Buddha. Mahatma Ghandi telah menjadi pemimpin Parti Kogress Nasional India ( INC) dari tahun 1920-1939. Mahatma Ghandi menjadi presiden parti hasil sokongan daripada orang Gujerat, wilayah-wilayah bersekutu dan juga daripada Punjab. Semasa beliau menjadi pengerusi parti, beliau telah berjaya menarik golongan rakyat termasuklah golongan Hufcaste untuk terlibat dalam politik sehingga berlaku perkembangan politik yang pesat di India sekitar tahun 1920-an hingga 1940-an. Idea yang dikemukan oleh Ghandi telah diterima oleh INC seperti Syatayagraha dan Swadeshi. Gesaan yang dilakukan oleh Ghandi telah menyebabkan British bertindak dengan menangkap dan memenjarakan ahli INC.

Agenda yang dikemukan oleh Ghandi ini terpaksa dibatalkan apabila berlaku sengketa agama antara masyarakat Islam dan Hindu dimana masyarakat Islam Moplah telah melancarkan jihad menentang penjajah Inggeris dan tuan tanah Hindu dan dibalas pula oleh orang Hindu yang diketuai oleh Arya Samaj. Peristiwa ini telah menyebabkan Ghandi menarik sokongan beliau kepada Gerakan Khalifat. Ghandi telah menggunakan simbol mesin tenunan yang menandakan keinginan beliau untuk mendekatkan golongan atasan dengan golongan bawahan. Beliau turut memperjuangan hak golongan bawahan seperti Harijan iaitu golongan yang tidak boleh disentuh yang mana menurut beliau sebagai ketidakadilan sosial.

Konsep Sathyagraha

Mahatma Ghandi

Sathyagraha adalah nama yang diberikan oleh Ghandi untuk merujuk kepada gerakan yang dibawa olehnya. Sathyagraha adalah daripada bahasa Gujerat yang terdiri daripada perkataan Sat yang bermaksud kebenaran dan Agraha bermaksud tekad. Orang Inggeris pula lebih suka untuk memaknakan Sathyagraha sebagai “passive resistance” yang mana perjuangan ini berlaku dalam kalangan kaum terlemah yang berakhir dengan kekerasan namun perkara ini dinafikan oleh Mahatma Ghandi. Sathyagraha bukan hanya menjadi satu metod penting dalam perjuangan Ghandi namun ia merupakan satu proses yang dapat memperkembangkan semangat nasionalis dalam kalangan masyarakat India.

Sathyagraha menekankan perjuangan tanpa kekerasan. Beberapa perkara telah dilakukan dengan menggunakan metod ini antaranya demontrasi aman untuk menentang monopoli penjajah keatas industry garam selain daripada bertindak memboikot barangan yang dikeluarkan oleh British serta mendesak rakyat tempatan untuk tidak membayar pajak,cukai yang dikenakan keatas mereka sehingga memaksa British untuk memberikan kemerdekaan kepada India. Konsep ini telah berjaya menyebarkan semangat kebangsaan dalam kalangan masyarakat India sekaligus untuk mendapatkan kemerdekaan India secara damai.

Gerakan Penubuhan Pakistan

Kedudukan Pakistan

Pada tahun 1905, British telah melakukan pemisahan wilayah Bengal yang mempunyai ramai penduduk Islam dari India. Setahun kemudian ditubuh Liga Muslim yang mungkin merupakan pengaruh daripada pemisahan wilayah ini. Pemisahan ini mungkin perancangan awal yang dilakukan oleh British untuk memisahkan India kepada dua negara yang berbeza. Pemisahan Pakistan diripada India dikaitkan dengan idea yang diutarakan oleh Syad Ahmad Khan dan juga penggerak dan penyokong beliau yang berada di Aligarh yang menggerakkan semangat separatisme India. Namun hakikat yang perlu diterima ialah kesedaran komunal yang berlaku kepada masyarakat Islam tidak menyeluruh dan mempunyai tahap yang berbeza diantara  satu sama lain berdasarkan kepada keadaan kehidupan sosial dan juga doktrin yang dipegang oleh mereka.

Dalam pilihanraya India tahun 1937, Parti INC telah memenangi kerusi sebanyak 74 peratus secara keseluruhan dan berjaya membentuk kerajaan tanpa memerlukan gabungan daripada parti lain melainkan dibeberapa kawasan seperti di Bombay, Assam dan Bengal dan kalah di Sind dan Punjab. Saingan INC iaitu Liga Muslim mengalami kekalahan yang tidak sepatutnya dialami oleh parti tersebut tambahan lagi bertanding di kawasan majoriti Islam di Bengal, Punjab dan Sind. Liga Muslim terpaksa menerima hakikat bahawa parti yang bersifat kebangsaan lebih diterima oleh rakyat berbanding dengan Liga Muslim. Keadaan ini tentunya menggusarkan pemimpin Liga Muslim terutamanya Muhammad Ali Jinnah. Oleh itu, Muhammad Ali Jinnah telah menggunakan isu-isu berkaitan kelangsungan politik Islam untuk menarik sokongan masyarakat Islam. Pelbagai isu yang dimainkan seperti slogan Islam dalam bahaya dan INC parti yang hanya memperjuangkan masyarakat Hindu. Semasa kepimpinan Liga Muslim oleh Muhammad Ali Jinnah pada 1934, Liga Muslim merupakan organisasi yang tidak terurus dan berpecah belah.Oleh itu beliau telah melakukan penyatuan organisasi dengan penetapan tujuan dalam bentuk teori dua bangsa.

Slogan yang dimainkan oleh Liga Muslim tersebut ternyata mampu untuk menarik sokongan daripada masyarakat Islam. Muhammad Ali Jinnah juga mendesak wilayah-wilayah yang mempunyai majoriti masyarakat Islam supaya berjuang dibawah payung Liga Islam. Muhammad Ali Jinnah telah berjaya mendesak parti-parti wilayah di Sind dan Punjab termasuklah parti Unionist yang dipimpin oleh Srikander Hyatt Khan. Desakan yang dilakukan oleh Muhammad Ali Jinnah telah diambil berat oleh masyarakat Islam. Sejak itu, sokongan kepada Liga Muslim telah bertambah dan menjadi penentu kepada perkembangan nasionalisme Islam di India. Sokongan kuat masyarakat Islam ini kepada Liga Muslim telah menyebabkan persaingan sengit berlaku dengan parti INC sekaligus menjadi asas kepada pemisahan Pakistan daripada India.

Sokongan umat Islam kepada Liga Muslim telah memberi roh baru kepada “ gagasan Pakistan” yang selama ini hanya menyepi. Muhammad Ali Jinnah secara terang-terangan telah memegang teori dua bangsa. Teori dua bangsa ialah teori yang menyatakan masyarakat Islam dan Hindu di India ialah terdiri daripada dua bangsa yang berbeza bukan hanya daripada segi agama bahkan kebudayaan, cara hidup, sejarah dan sebagainya yang mempunyai banyak perbezaan yang ketara dengan masyarakat Hindu. Berdasarkan teori inilah , Muhammad Ali Jinnah telah mengemukan Resolusi Pakistan ( Resolusi Lahore ) pada Mac 1940 semasa persidangan Liga Muslim di Lahore. Resolusi itu mendesak supaya sebuah negara Islam diwujudkan di kawasan yang mempunyai majoriti penduduk Islam. Kewujudan Wilayah Islam itu dipercepatkan lagi dengan wujudnya pergaduhan komunal antara masyarakat Islam dan Hindu lebih-lebih lagi dikawasan yang mempunyai penduduk Islam yang tinggi seperti di Bengal, Sind dan Punjab. Oleh itu, menjadi salah satu sebab British memikirkan untuk mewujudkan satu wilayah khusus untuk orang Islam.

Umat Islam yang telah berkuasa selama berates tahun di India telah merasa kehilangan kuasa apabila British dan kerajaan Hindu-India telah mula menghapuskan beberapa kepentingan masyarakat Islam India contohnya pengambilalihan beberapa jawatan penting kerajaan daripada masyarakat Islam sehingga menyukarkan pengamalan Islam di India selain kecurigaan British dan masyarakat Hindu kepada orang Islam yang semakin memuncak. Memburukkan keadaan apabila pemerintah Hindu cuba menukarkan bahasa Lingua Franca Urdu yang merupakan bahasa identiti Islam kepada bahasa Hindi sebagai bahasa kebangsaan India. Keadaan umat Islam yang terhimpit dari segi ekonomi, politik dan pendidikan telah menguatkan lagi semangat orang Islam untuk memisahkan diri daripada India.

Semasa berlakunya perang dunia yang kedua, British telah mengalami masalah kewangan yang agak meruncing. Jepun pada masa itu, telah menjajah China dan Asia Tenggara dan telah menyebabkan kebimbangan British jika Jepun bertindak menyerang mereka di India. Oleh itu, British cuba bersekutu dengan mana-mana parti di India yang boleh menjadi penyokong kepada mereka. British cuba mendapatkan sokongan daripada INC namun gagal kerana pada masa itu, INC sedang melancarkan gerakan non koperasi ( dasar tidak bekerjasama ). Selain itu, INC juga melancarkan kempen “Gerakan Meninggalkan India” yang bertujuan supaya British meninggalkan India.  Pemimpin-pemimpin INC seperti Mahatma Ghandi, Jawahalal Nehru dan 20,000 yang lain telah ditangkap oleh British kerana melakukan pengucapan anti-peperangan. Seorang ahli akademik telah menyebut bahawa kegagalan pimpinan Parti Kogress semasa perang dunia kedua telah menyebabkan kewujudan Pakistan.

Dalam pada INC tidak mahu bekerjasama dengan British. Liga Muslim telah mengambil langkah yang berbeza. Liga Muslim telah bertindak melakukan kerjasama dengan British bagi menghadapi perang dunia yang kedua tersebut. Bagi menghargai kerjasama tersebut, British telah berjanji untuk mempertimbangkan dengan wajar permintaan Liga Muslim untuk menubuhkan sebuah negara Islam. Selepas perang, telah berlaku kekacauan yang melibatkan masyarakat Islam dan Hindu terutamanya di Bengal yang telah membunuh hampir 4000 nyawa dan 10,000 lagi cedera. Pertelingkahan ini berlaku apabila Liga Muslim ingin menjadikan 16 Ogos 1946 sebagai hari kelepasan am untuk perjuangan Pakistan. Masyakat Hindu yang tidak memberi kerjasama telah diugut dengan dibakar kedai dan pelbagai cara lain. Pada April 1946, Jawahalal Nehru mengatakan kepada Lord Mountbatten ( Gabenor Jeneral India yang baru ) bahawa wilayah-wilayah yang mempunyai majoriti penduduk Islam boleh dikeluarkan daripada India dan menjadi sebuah negara yang merdeka.

Rancangan pemisahan India-Pakistan telah dirangka pada April 1947 manakala dibentangkan pada Jun tahun yang sama. Namun tidak semua yang mempersetujui pemisahan ini antaranya Mahatma Ghandi yang menentang keras pemisahan ini. Selain Mahatma Ghandi, ada juga beberapa kumpulan Islam yang menentang pemisahan ini contohnya Abul Kalam Azad dan pemimpin Islam di Madrasah Deoband juga turut menentang pemisahan ini. Darul Ulum Deoband ini memainkan peranan penting dalam menuntut kemerdekaan India dan menentang keras teori dua bangsa kerana mereka masih mengharapkan pelaksanaan syariah Islam didalam negara India selepas mendapat kemerdekaan. Selepas berlakunya pemisahan ini, penduduk Islam secara besar-besaran berpindah ke wilayah Pakistan dan begitulah sebaliknya. Sebagai sebuah negara yang baru dibentuk, Pakistan telah mengalami zaman kesulitannya. Penghijarahan berjuta- juta Muslim kewilayah Pakistan ditambah dengan pengusiran yang dilakukan oleh pemerintah India telah menyebabkan bebanan ekonomi kepada Pakistan.  Bahkan lebih sadis apabila umat Islam telah dibunuh semasa proses pemindahan tersebut. Keretaapi yang sarat dengan Muslim telah disekat oleh tentera India kemudian umat Islam telah dibunuh semasa dalam perjalanan.

Ketempangan yang berlaku dalam bidang sosio-ekonomi, diskriminasi politik telah menyebabkan ketidakpuasan hati penduduk Pakistan Timur dengan pemerintah pusat sehingga menyebabkan perpecahan bangsa berlaku di Pakistan Timur dan Pakistan Barat. Akhirnya pada tahun 1971, sebuah negara baru telah diwujudkan di Pakistan Timur yang dikenali sebagai Bangladesh.