Ayat Dasar Bahasa Melayu

    Semua perkataan hakikatnya berasal daripada ayat dasar.Daripada ayat dasar ini akan melahirkan ayat terbitan pula.Ayat ini menjadi asas kepada kepada kata terbitan yang tidak terbilang banyaknya dalam disiplin bahasa.Dalam disiplin bahasa Melayu,semua ayat yang panjang mahupun pendek,ayat majmuk,ayat tunggal,ayat songsang mahupun ayat biasa semestinya dapat dikembalikan dalam bentuk dasar.Ayat ini juga dikenali juga dikenali sebagai ayat mudah dan ayat inti.Antara contoh ayat dasar ialah:

a) Samad suka main bola

b) Ali suka berlari

c) Dia suka belajar

d) Abu ada kebun di Tanjong Langsat

    Ayat ini merupakan ayat dasar apabila ia tidak mengalami proses untuk menjadi ayat terbitan.Dalam mengenali ayat dasar ini,kita hendaklah juga mengetahui bahawa ayat dasar mempunyai 4 pola iaitu

 a) FN+FN

b) FN+FK

 c) FN+FA

d) FN+FSN.

    (a) Contah ayat bagi pola FN+FN ialah Ahmad ialah guru.Ahmad merupakan kata kata nama begitu juga dengan guru.Ayat tersebut tidak menjadi terbitan kerana tidak mempunyai imbuhan.

    (b) Contoh bagi pola FN+FK ialah Ahmad berlari.Ahmad merupakan kata nama manakala berlari merupakan kata kerja iaitu daripada kata dasar lari.

    (c) Contoh bagi pola FN+FA ialah Ahmad tinggi.Ahmad merupakan kata nama manakala tinggi merupakan kata adjektif ataupun kata sifat iaitu sifat Ali yang tinggi.

     (d) Dan seterusnya pola FN+FSN ialah Rumahnya disebelah balai Polis.Rumah merupakan kata nama manakala di merupakan kata sendi sendi nama.Manakala balai polis hanyalah prediket ayat.

    Ayat dasar ini juga mengandungi beberapa ciri iaitu,boleh terdiri dari satu klausa utama sebagai satu susunan biasa.Ini kerana ayat dasar terdiri dari satu subjek dan satu predikat.Ayat dasar juga bertindak sebagai ayat penyata bagi menyatakan sesuatu.Selain itu,ayat dasar juga bertindak sebagai ayat aktif.Ayat dasar ini biasanya adalah ayat yang ringkas maka ayat ini berpotensi untuk diperluaskan.Ayat ini juga tidak mempunyai kata hubung yang menyambung antara dua ayat.