Dasar-Dasar Pendidikan Negara ( Tanah Melayu )

Falsafah Pendidikan Kebangsaan

Semasa Malayan Union,British mahu mewujudkan sekolah yang berasaskan bahasa Ibunda. Dalam Education Bill,bahasa Melayu pada masa itu tidak pernah pun dicadangkan untuk diajarkan di sekolah Tamil. Lebih malang lagi,Pengarah Pelajaran Malayan Union pada masa itu Cheesemen telah mencadangkan supaya diwujudkan sekolah rendah secara percuma dan juga diwujudkan 2 jenis sekolah menengah iaitu sekolah menengah yang menggunakan bahasa Inggeris sebagai bahasa pengantarnya dan satu lagi sekolah yang menggunakan bahasa Ibunda sebagai pengantar. Antara perkara yang dicadangkan dalam laporan ini ialah menyusun semula sistem persekolahan,menghapuskan yuran sekolah rendah. Ini bermakna pada peringkat sekolah rendah,pendidikan percuma akan diberikan. Lebih hebat lagi,Cheesemen telah mencadangkan untuk mewujudkan sekolah vakasional namun tidak berjaya kerana kos yang diperlukan amat tinggi. Namun penentangan orang Melayu terhadap Malayan Union kerana menggugat “ketuanan Melayu” pada masa itu telah menyebabkan Malayan Union dihapuskan dan digantikan dengan Persekutuan Tanah Melayu 1948.

    Selepas kegagalan Cheesemen,selepas itu telah diwujudkan satu lagi jawatan kuasa pendidikan yang bertujuan mengkaji satu dasar pendidikan untuk Tanah Melayu. Oleh itu,Laporan Barnes 1950 telah diwujudkan bagi menjalankan tugas ini. Sebelum itu,pada 1949,kerajaan telah menubuhkan Pusat Penasihat Pelajaran yang akhirnya tertubuhnya Jawatankuasa Barnes.  Barnes mencadangkan supaya hanya diadakan 2 jenis sekolah rendah sahaja iaitu yang menggunakan pengantar bahasa Inggeris dan juga bahasa Melayu. Laporan ini juga mengcadangkan supaya darjah 1- 6 diberi pendidikan secara percuma. Bahasa India dan Cina hanya akan diajar jika terdapat 15 orang pelajar yang ingin belajar bahasa tersebut. Selain itu,bahasa Melayu perlu diajarkan di sekolah Inggeris dan bahasa Inggeris di ajar di sekolah Melayu. Ini secara tidak langsung orang India terpaksa mempelajari bahasa Melayu jika bersekolah kerajaan. Laporan ini juga bermaksud terhapusnya sekolah vernakular Tamil dan juga vernakular Cina. Penentangan hebat dilakukan oleh orang Cina dan India kerana berpendapat bahawa bahasa dan kebudayaan mereka terancam. Selain alasan itu, Ordinan ini tidak berjaya kerana kekurangan kewangan kerajaan pada masa itu dan juga ketiadaan guru terlatih di sekolah kebangsaan pada waktu itu. Oleh itu,telah diwujudkan jawatankuasa Fenn Wu dan Indian Education Committee.

    Laporan Fenn Wu telah dianggotai oleh Dr.W.P.Fern dan Dr Wu The Yau. Dalam laporan Fenn Wu,penekanan perlu diberikan kepada bahasa Cina yang mana menjadi satu symbol bangsa Cina. Dalam Laporan Fenn Wu turut mencadangkan bukan sahaja bahasa Cina diajar namun bahasa Melayu dan bahasa Inggeris juga turut diajar. Dalam penggubalan jawatankuasa ini,tiada wakil India menyebabkan orang India berasa terpinggir. Maka mereka telah mewujudkan satu jawatankuasa yang lain untuk kepentingan kaum India ini.

     Masyarakat India telah mewujudkan satu jawatankuasa yang berlainan yang dikenali sebagai Indian Education Committee.  Jawatankuasa ini telah diwujudkan pada tahun 1951 dan dipengerusikan oleh K.L Devasar. Jawatankuasa ini menerima bahasa Melayu untuk diajarkan di sekolah-sekolah namun ada beberapa penambahbaikan seperti bahasa ibunda juga turut diajar. Ini merupakan tuntutan yang dilakukan oleh masyarakat India. Ini menunjukkan sekitar tahun 1950,masyarakat Cina dan India menerima bahasa Melayu diajar di sekolah-sekolah disamping bahasa Inggeris. Kedua-dua jawatankuasa ini pada dasarnya menerima laporan Barnes dengan beberapa penambahbaikan.

     Selepas Laporan Fenn Wu dan Indian Education Committee,satu lagi jawatankuasa pendidikan telah diwujudkan pada 1952 yang dikenali dengan Ordinan Pendidikan 1952. Ordinan ini menegaskan bahasa bahasa Inggeris dan bahasa Melayu akan diajarkan di sekolah-sekolah. Pengunaan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar juga ditekankan disekolah vernakular namun mendapat tentangan yang hebat dalam kalangan orang India dan Cina. Akhirnya Ordinan Pelajaran 1952 ini kurang berkesan dalam pelaksanaannya.

    Selepas “kegagalan” Ordinan Pelajaran 1952,maka 4 tahun kemudian telah diwujudkan satu lagi jawatankuasa pendidikan yang dikenali sebagai Penyata Razak 1956. Penyata Razak telah memberi banyak sumbangan dalam industri pendidikan negara. Abdul Razak yang merupakan Menteri Pelajaran pada waktu itu telah melihat bahawa sekolah vernakular Melayu,Cina dan India tidak deberi peluang yang adil.  Ia juga sebagai tanda bersungguh-sungguh kerajaan pada masa itu untuk menjadikan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar di sekolah. Penyata Razak telah mewajibkan bahasa Melayu dan Inggeris di ajar di sekolah tetapi bagi sekolah Jenis Kebangsaan boleh menggunakan pengantar dalam bahasa Inggeris,Cina dan Tamil.  Dalam penyata ini juga dinyatakan bahawa,mereka perlu lulus bahasa Melayu untuk menjadi pegawai kerajaan dan untuk masuk sekolah menengah bantuan kerajaan.

     Dalam Penyata Razak ini juga ditegaskan bahawa hanya wujud 2 jenis sekolah iaitu Sekolah Kebangsaan dan Sekolah Jenis Kebangsaan. Sekolah Kebangsaan menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar dan Sekolah Jenis Kebangsaan menggunakan bahasa ibinda masing-masing. Ia secara tidak langsung memberi peluang lebih besar untuk kanak-kanak Tamil mempelajari bahasa Melayu dan mereka tentulah akan bersungguh-sungguh untuk menguasainya untuk naik ke sekolah menengah ataupun untuk menjadi pegawai kerajaan. Dalam mempelajari bahasa Melayu,bahasa ibunda mereka tidak diabaikan sama sekali sekalius menunjukkan kaum India tidak diabaikan dalam pendidikan.

    Pada 1959,diwujudkan satu lagi jawatankuasa penyemak pelajaran yang dipengerusikan oleh Menteri Pelajaran pada masa itu iaitu Abdul Rahman Talib. Laporan ini mengesorkan supaya semua sekolah menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Dalam Laporan ini,hanya sekolah yang menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar sahaja akan diberikan bantuan manakala sekolah yang  diberi separa bantuan akan ditarik bermula  1Januari 1962. Sekolah yang enggan menggunakan bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar menjadi sekolah persendirian. Semua yuran sekolah rendah dimansuhkan tetapi sekolah dibenarkan mengutip yuran tahunan sebanyak $ 4.50 dan sekolah menengah $6.50 dan yuran bulanan sebanyak $5.00. Pelaksanaan dasar pendidikan ini telah memaksa kebanyakan sekolah vernakular India menerima bahasa Melayu sebagai bahasa pengantar. Namun jaminan meneruskan pembelajaran Tamil tetap diberikan sebagaimana yang disebut dalam penyata Razak.